Ho Chi Minh

Lieve allemaal,

Ben sinds gister weer thuis na een werkvakantie van 5 weken. De terugreis is goed verlopen op wat vertraging na. Het is hier wel ontzettend koud!

Zoals beloofd nog een verslagje van de laatste dagen in Ho Chi Minh.
Vrijdagmiddag rond 17.00 uur weer in het hotelletje, kreeg een gratis "upgrade" naar een duurdere kamer op de begane grond. Volgens mij zien alle kamers er hetzelfde uit maar op de begane grond was wel prettg. Veel hotelletjes hebben geen lift en elke keer zoveel trappen te moeten lopen bij deze hitte, valt ook niet mee. Voor de receptionist had ik nog een vlag mee die in Nederland voor de WK voetbal te koop waren. Zijn dag kon niet meer stuk, hij wist zelfs AZ te noemen!

's Avonds belde Lan op (kennis in HMC) om even koffie te drinken, hij had een vriend mee genomen. Deze jongen kwam uit Nederland en is ook (net als Lan) verliefd geworden op een Vietnamees meisje en woont sinds kort in
HMC. Hij vertelde dat hij een baan heeft in het toerisme. Natuurlijk gelijk gevraagd of hij Nhip Cau niet kon opnemen in de reizen die hij samensteld.
Informatie opgestuurd en wie weet komt niet alleen Kras vakantie's langs maar nog een organisatie. Dat zou toch prachtig zijn.

De volgende dag 's morgens om 8.30 uur naar de COOP supermarkt met Lan voor melk, pampers en olie te kopen voor TU DU hospital.
De brommer steigerde bijna met al die plastic tassen en dan moesten wij er ook nog op! Gelukkig had ie nog iemand meegenomen die zelfs twee keer gereden heeft om alles te kunnen vervoeren.

Het TU DU is een groot kinderziekenhuis met een aparte afdeling voor de kinderen die aangeboren afwijkingen hebben. Er verblijven daar rond de 40 kinderen.
De meeste aangeboren afwijkingen komen door de dioxine wat nog steeds in de grond zit. Dit zat in het ontbladeringsmiddel wat in de Vietnam oorlog is gebruikt door de Amerikanen in de jungle. Door dit te gebruiken dachten ze de VC ( Vietcong) beter te kunnen bestrijden.
In het Zuiden zit nog veel dioxine in de grond en zullen er nog een paar generatie's lang kinderen worden geboren met gruwelijke afwijkingen.

Als buitenlander kom je niet zo maar binnen hier, ik moest een kopie van mijn paspoort afgeven. Dankzij Lan ging het allemaal makkelijk, hier was ik erg blij mee!
Het is weer iets bijzonders om mee te maken en dit te mogen zien, hoe vreselijk of het ook is.
Je wordt er niet vrolijk van als je die kinderen ziet, de oudste was 31 jaar en de jongste nog niet 1 jaar.
De afwijkingen waren heel verschillend van kinderen met geen benen, armen, geen ogen, halve armpjes en beentjes, uitpuilende oogjes ( denk craniodysostose) blind, doof, dwerggroei en ik denk dat 1 kindje progeria had. Een jongen van 29 jaar die geen onderbenen had en vertelde dat hij aan zwemmen deed. Nou, dat kon je wel zien aan zijn brede bovenlichaam!
De ergste afwijking die ik daar gezien heb was een meisje van 19 jaar die een enorm waterhoofd had. Zo erg heb ik het nog nooit gezien, wat moet zij een pijn hebben gehad. Verschrikkelijk zijn dit soort dingen terwijl het met een drain zo simpel op te lossen is.

De zorg in dit hospital is redelijk, het zag er schoon uit. Ik moest een witte jas aan (die paste voor geen meter want ja, ze hebben alleen maatjes 34!) en handen wassen.
De verpleging was gekwalificeerd en kwam professioneel over. Wat mij toch elke keer weer verbaasd is dat je de kinderen nooit met speelgoed ziet spelen. Ook hier zag je niets maar dan ook helemaal niets.
Ik had een paar muziekdoosjes meegenomen en wat T shirtjes van Appie H.
De muziekdoosjes waren vooral erg interessant, dat is iets wat ze niet kennen en dan kwam er ook nog melodietje uit!

Op de gang stonden rolstoelen die eruit zagen om van te watertanden. Ja, dan wil ik wel weten waar ze die kopen natuurlijk! Lan heeft het gevraagd voor me en die komen uit Japan. Ze worden geschonken door rijke Vietnamezen ( die heb je toch ook nog!)
Het verschil zie je dan toch met het platteland, daar wordt niet of nauwelijks geld en aandacht geschonken aan gehandicapten. Bovendien schijnt deze afdeling ook gebruikt te worden voor propaganda.
De kinderen gaan wel naar school als de handicap het toelaat. De school was een verdieping lager, dat is dan wel weer fantastisch want elk kind verdiend onderwijs!
Op een gewone school worden gehandicapte kinderen niet toegelaten. De ouders van gezonde kinderen halen hun kinderen dan van school omdat ze dat niet willen. Hoe is het toch mogelijk maar nog niet zolang geleden werden bij ons ook deze kinderen op aparte scholen geplaatst. Het is nu gewoon dat ze ook op reguliere scholen worden toegelaten.
Het was heel indrukwekkend om dit te zien allemaal.

Verder zijn er nog twee kleuters van de City Orphanage geadopteerd door mensen uit Denemarken. Een broertje en een zusje, ik hoop op een beter leven voor ze maar slechter als in de City kan het niet zijn.

Nog een grappig iets tot slot: als je uit eten gaat en je wilt afrekenen, wordt er vaak een stukje papier ergens vanaf gescheurd, dat is de kassabon. Een plastic bakje fungeert als kassa! Geweldig.

Het waren weer geweldige weken van hard werken, veel resultaat (en daar doen we het voor!) emotie's en lachen om alle dol dwaze dingen daar. Veel mogen zien en mee maken, heel bijzonder allemaal.
Als ik op de fiets daar reed realiseerde ik me vaak wat een luxe het was om daar te fietsen en al die dingen te mogen doen en te zien.

Wat zijn we rijk in Nederland, ik denk dat we ons dat te weinig beseffen.
Niet alleen op materieel gebied maar ook de vrijheid de we hier hebben om alles te kunnen zeggen, te gaan en staan waar we willen. Hoe komt het dan dat er zoveel geklaagd en gezeurd wordt?
Als ik dan de armoede zie in Vietnam maar toch lachen de mensen, zijn vriendelijk en nodigen je nog uit als ze zitten te eten.
Zou graag willen dat iedereen daar eens een kijkje kon nemen hoe hard het leven is daar. Alle dagen is een strijd om te overleven.

Iedereen die geld heeft gedoneerd, een reactie heeft gezet op de site:
HEEL ERG BEDANKT.
Verder wil ik met name Lan en Duy bedanken die veel geregeld hebben, of vanuit hier (Eindhoven) of vanuit Ho Chi Minh.

Van het sponsorgeld is o.a. aangeschaft:
-40 blikken babyvoeding
-40 tandenborstels
-rolstoel uit HMC
-14 sweatshirts voor blind people
-4 kussens voor de gehandicapte groep laten maken (om op te liggen als ze
eten krijgen)
-2 waterkoelers voor de blinden/dovenschool
-schoolgeld voor 1 jaar (voor 1 kind)
-noedels, suiker, olie voor Nhip Cau
-tafels (2) en 17 stoeltjes peuters/kleuters City Orphanage
-pampers, olie en melk TU DU hospital

Verder heb ik regelmatig wat geld gegeven aan gehandicapten en ouderen die ik onderweg tegenkwam.

In het TU DU was het niet toegestaan om als buitenlander foto's te nemen.
Lan heeft er een paar gemaakt met zijn telefoon die zal ik proberen op de site te zetten.
Nog een paar dagen om bij te komen en dan weer aan het werk.

Wordt vervolg volgend jaar.

Lieve groet, Els

NB: als er mensen zijn die contact willen of informatie: laat een mailadres achter bij reageren