I am famous
Door: els
Blijf op de hoogte en volg elsenrenee
25 Oktober 2014 | Vietnam, Can Tho
Lieve allemaal,
Bijna weer een week voorbij en tijd voor een nieuwe update!
Afgelopen week overleg gehad met de directie van de City Orphanage. We hebben voor elkaar gekregen dat er fysiotherapie van buiten af ingehuurd kan worden! De directeur wilde eerst dat de verzorgsters een training kregen maar dat hebben we uit z'n hoofd weten te praten met veel bla, bla en geslijm (daar wordt ik toch zo goed in! ) Dat zou weer veel te lang duren allemaal en bovendien vind ik ze niet gekwalificeerd. Fysiotherapie staat hier nog in de kinderschoenen, Phuong (onze contactpersoon) gaat
proberen om iemand te vinden die elke dag 2 tot 3 uur kan komen.
Gevraagd of ik met het kanariepietje naar het ziekenhuis mocht om de bili te laten prikken. Dat vonden ze niet nodig en ik wilde niet verder pushen, het is erg jammer en ik hoop dat hij er niets van over houdt.
Er zijn immiddels hulpmiddelen aangekomen die ook gesponsord zijn vanuit Nederland. Ik heb aan de directie gevraagd of de kinderen overdag meer in een rolstoel kunnen zitten. Daar had de verzorging geen tijd voor gaf ie aan.
Weer met veel bla bla enz. proberen aan te geven dat dit geen extra tijd kost,
beter voor de kinderen en het scheelt misschien ook medicatie.
Daar gingen ze ook in mee (!) Nu nog zien of het gebeurd.
Ik kon al aardig mijn gang gaan daar maar sinds het overleg zijn alle deuren open gegaan. Gistermiddag kwam ik aan fietsen en er werden gelijk rolstoelen klaar gezet, ongelooflijk!
Er is 1 jongen die lichamelijk gehandicapt is en als hij mijn stem hoort, wild begint te maaien met armen en benen. Hij weet dat ie dan in de rolstoel mag en dat vindt ie het einde. Aan het einde van de middag ging ik weg en dan moeten de spullen opgeruimd worden. Hij moest er dus weer uit en begon vreselijk te huilen (ik bijna ook) kreeg een mep van hem. Hij was zo verdrietig dat ie erweer uit moest.
Het gedeelte waar de "keuken" en de fysioruimte worden herbouwd, eind volgende maand gaat het plat. Er is geld en toestemming van de overheid.
De spullen voor de fysio worden opgeslagen in een andere ruimte en de fysio vindt dan maar tijdelijk plaats inde ruimte's waar ze verblijven. Het is even niet anders en zo kan het wel door gaan.
Gister bij Nhip Cau geweest, dat is een leefgemeenschap voor lichamelijk gehandicapte (voornamelijk) jongeren die Engelse les krijgen. Bij dit project
komen toeristen van Kras op hun rondreis.
Degene die Engelse les geeft was ziek en er zou uit Hanoi een filmploeg komen om opname's te maken. Deze worden vertoond op een symposium in Hanoi waar vertegenwoordigers komen ( lichamelijk gehandicapten) uit 63 landen. De adjunct directrice had gevraagd of ik het dan wilde doen.
I am famous now!
Het regent hier af en toe zoveel dat je soms cross country naar je project moet op de fiets. Dwars door de bagger heen. (Zie foto)
Vorige week onderweg naar Tien An waar ik Engelse les geef, fietste ik langs een huis waar ze een bruiloft aan het voorbereiden waren. De hele familie was bezig om het huis te versieren met een ereboog. Er zat iemand langs de kant van de weg een gans z'n keel door te snijden, die moest de pan in. ( 4 ganzen zaten te wachten op hetzelfde lot!)
Mijn klasje moest na de les naar de kerk om een dansje in te studeren voor kerstmis. ( ze zijn erg op tijd hiermee) Ik werd uitgenodigd om mee te doen, dat heb ik maar niet gedaan want dan schrikken ze zich dood.
Vorige weekend naar Cau Doc geweest, busrit van bijna 4 uur over een very bumpy road. We gingen niet sneller dan 60 km.per uur.
Onderweg moetsen we even stoppen want de chauffeur moest even zijn lunch ophalen bij een kraampje langs de weg. Er wordt ook druk gebeld door de chauffeur tijdens het rijden, moet kunnen!
In Cau Doc op de bromtol naar boven, achterop bij een jonge dame. Ze reed echter zo vreselijk hard, ik was alleen maar bezig om mezelf vast te houden.
Had geen tijd om iets te zien onderweg. Toen heb ik aangegeven dat ze stoppen moest, dat deed ze zelf al want de benzine was op! Heb dat korte ritje bij haar achterop heel wat schietgebedjes tot Boeddha gedaan!
Je moet hier een helm op maar die stelt niets voor. We hadden tegenwind en de helm hing ergens op mijn achterhoofd.
Op de berg was een prachtige pagoda (zie foto) en ik werd uitgenodigd om binnen te komen terwijl ze aan het bidden waren. Ik mocht filmen en foto's maken binnen. Dat schijnt uitzonderlijk te zijn.
De volgende dag naar een andere pagoda geweest, ook boven op de berg. Dit stuk hebben we gelopen, 2 km. omhoog via paadjes en trappen en dat in deze temperaturen! Die dag hoefde ik in ieder geval niet naar de sportschool!
Op de terugweg moesten we langs een weg waar gewerkt werd. Al het verkeer zwieberde en zwaaide om de wegwerkers heen. Ze waren aan het asfalteren, grote brokken steen worden neer gelegd, goed plat gewalst. Erover heen een laagje teer, kleinere stenen erop, laagje teer en wat grind erover en klaar is kees. Voor de kleine gaatjes wordt er teer opgestookt in grote vaten en met een gietertje volgegoten.
De gaten in de weg worden ogevuld met puin maar bij de eerste de beste regenbui is alles er weer uit.
Gister kwam ik terug op de fiets en vlak bij ons huis was een enorm lawaai.
Natuurlijk kijken dan, bij een huis waren monniken aan het bidden, er stonden enorme luidsprekers buiten. Ben gestopt en werd uitgenodigd om binnen te komen. Er was iemand die Engels sprak en uitlag dat zijn oma was overleden en of ik respect aan haar wilde tonen door wierook op te steken, handen te vouwen en drie keer buigen. Tuurlijk doen we dat, toch bijzonder om mee te maken! Alle familieleden droegen iets wits in hun haar, vrouwen hadden een soort witte muts op. Op mijn vraag wanneer oma begraven zou worden, werd geantwoordt dat ze drie weken geleden al begraven was. Dit was een soort van afsluiting denk ik.
Onderweg naar Cau Doc heb ik een begrafenisstoet gezien van Cambodjanen. Aan net het begin van de stoet rijdt een auto met de fanfare erop. (zie foto)
Morgen wordt er nog een rolstoel geleverd bij de City en kan ik eindelijk met die jongen eens de poort uit voor een Pepsie.
Nog een week te gaan en zoveel te doen!
Alle dagen druk en toch heel veel lol om alle maffe dingen die je hier soms ziet.
Wat hebben wij het toch goed in Nederland, er wordt wel veel geklaagd maar ik zou willen dat de klagers hier eens konden kijken.
Er is zoveel armoede, ouders worden naar huis gestuurd met doodzieke kinderen omdat ze niet verzekerd zijn. Het liggeld kan niet meer betaald worden. Je kan net je niet voorstellen gewoon.
Vrijdag terug naar Ho Chi Minh, ga daar nog naar het TU DU hospital. Een kennis uit HMC heeft een afspraak gemaakt voor me. Jullie kunnen op google kijken wat voor hospital dit is.
Lieve groet uit Can Tho!
(straks staan er ook foto's bij, uploden duurt ff)
Els
Bijna weer een week voorbij en tijd voor een nieuwe update!
Afgelopen week overleg gehad met de directie van de City Orphanage. We hebben voor elkaar gekregen dat er fysiotherapie van buiten af ingehuurd kan worden! De directeur wilde eerst dat de verzorgsters een training kregen maar dat hebben we uit z'n hoofd weten te praten met veel bla, bla en geslijm (daar wordt ik toch zo goed in! ) Dat zou weer veel te lang duren allemaal en bovendien vind ik ze niet gekwalificeerd. Fysiotherapie staat hier nog in de kinderschoenen, Phuong (onze contactpersoon) gaat
proberen om iemand te vinden die elke dag 2 tot 3 uur kan komen.
Gevraagd of ik met het kanariepietje naar het ziekenhuis mocht om de bili te laten prikken. Dat vonden ze niet nodig en ik wilde niet verder pushen, het is erg jammer en ik hoop dat hij er niets van over houdt.
Er zijn immiddels hulpmiddelen aangekomen die ook gesponsord zijn vanuit Nederland. Ik heb aan de directie gevraagd of de kinderen overdag meer in een rolstoel kunnen zitten. Daar had de verzorging geen tijd voor gaf ie aan.
Weer met veel bla bla enz. proberen aan te geven dat dit geen extra tijd kost,
beter voor de kinderen en het scheelt misschien ook medicatie.
Daar gingen ze ook in mee (!) Nu nog zien of het gebeurd.
Ik kon al aardig mijn gang gaan daar maar sinds het overleg zijn alle deuren open gegaan. Gistermiddag kwam ik aan fietsen en er werden gelijk rolstoelen klaar gezet, ongelooflijk!
Er is 1 jongen die lichamelijk gehandicapt is en als hij mijn stem hoort, wild begint te maaien met armen en benen. Hij weet dat ie dan in de rolstoel mag en dat vindt ie het einde. Aan het einde van de middag ging ik weg en dan moeten de spullen opgeruimd worden. Hij moest er dus weer uit en begon vreselijk te huilen (ik bijna ook) kreeg een mep van hem. Hij was zo verdrietig dat ie erweer uit moest.
Het gedeelte waar de "keuken" en de fysioruimte worden herbouwd, eind volgende maand gaat het plat. Er is geld en toestemming van de overheid.
De spullen voor de fysio worden opgeslagen in een andere ruimte en de fysio vindt dan maar tijdelijk plaats inde ruimte's waar ze verblijven. Het is even niet anders en zo kan het wel door gaan.
Gister bij Nhip Cau geweest, dat is een leefgemeenschap voor lichamelijk gehandicapte (voornamelijk) jongeren die Engelse les krijgen. Bij dit project
komen toeristen van Kras op hun rondreis.
Degene die Engelse les geeft was ziek en er zou uit Hanoi een filmploeg komen om opname's te maken. Deze worden vertoond op een symposium in Hanoi waar vertegenwoordigers komen ( lichamelijk gehandicapten) uit 63 landen. De adjunct directrice had gevraagd of ik het dan wilde doen.
I am famous now!
Het regent hier af en toe zoveel dat je soms cross country naar je project moet op de fiets. Dwars door de bagger heen. (Zie foto)
Vorige week onderweg naar Tien An waar ik Engelse les geef, fietste ik langs een huis waar ze een bruiloft aan het voorbereiden waren. De hele familie was bezig om het huis te versieren met een ereboog. Er zat iemand langs de kant van de weg een gans z'n keel door te snijden, die moest de pan in. ( 4 ganzen zaten te wachten op hetzelfde lot!)
Mijn klasje moest na de les naar de kerk om een dansje in te studeren voor kerstmis. ( ze zijn erg op tijd hiermee) Ik werd uitgenodigd om mee te doen, dat heb ik maar niet gedaan want dan schrikken ze zich dood.
Vorige weekend naar Cau Doc geweest, busrit van bijna 4 uur over een very bumpy road. We gingen niet sneller dan 60 km.per uur.
Onderweg moetsen we even stoppen want de chauffeur moest even zijn lunch ophalen bij een kraampje langs de weg. Er wordt ook druk gebeld door de chauffeur tijdens het rijden, moet kunnen!
In Cau Doc op de bromtol naar boven, achterop bij een jonge dame. Ze reed echter zo vreselijk hard, ik was alleen maar bezig om mezelf vast te houden.
Had geen tijd om iets te zien onderweg. Toen heb ik aangegeven dat ze stoppen moest, dat deed ze zelf al want de benzine was op! Heb dat korte ritje bij haar achterop heel wat schietgebedjes tot Boeddha gedaan!
Je moet hier een helm op maar die stelt niets voor. We hadden tegenwind en de helm hing ergens op mijn achterhoofd.
Op de berg was een prachtige pagoda (zie foto) en ik werd uitgenodigd om binnen te komen terwijl ze aan het bidden waren. Ik mocht filmen en foto's maken binnen. Dat schijnt uitzonderlijk te zijn.
De volgende dag naar een andere pagoda geweest, ook boven op de berg. Dit stuk hebben we gelopen, 2 km. omhoog via paadjes en trappen en dat in deze temperaturen! Die dag hoefde ik in ieder geval niet naar de sportschool!
Op de terugweg moesten we langs een weg waar gewerkt werd. Al het verkeer zwieberde en zwaaide om de wegwerkers heen. Ze waren aan het asfalteren, grote brokken steen worden neer gelegd, goed plat gewalst. Erover heen een laagje teer, kleinere stenen erop, laagje teer en wat grind erover en klaar is kees. Voor de kleine gaatjes wordt er teer opgestookt in grote vaten en met een gietertje volgegoten.
De gaten in de weg worden ogevuld met puin maar bij de eerste de beste regenbui is alles er weer uit.
Gister kwam ik terug op de fiets en vlak bij ons huis was een enorm lawaai.
Natuurlijk kijken dan, bij een huis waren monniken aan het bidden, er stonden enorme luidsprekers buiten. Ben gestopt en werd uitgenodigd om binnen te komen. Er was iemand die Engels sprak en uitlag dat zijn oma was overleden en of ik respect aan haar wilde tonen door wierook op te steken, handen te vouwen en drie keer buigen. Tuurlijk doen we dat, toch bijzonder om mee te maken! Alle familieleden droegen iets wits in hun haar, vrouwen hadden een soort witte muts op. Op mijn vraag wanneer oma begraven zou worden, werd geantwoordt dat ze drie weken geleden al begraven was. Dit was een soort van afsluiting denk ik.
Onderweg naar Cau Doc heb ik een begrafenisstoet gezien van Cambodjanen. Aan net het begin van de stoet rijdt een auto met de fanfare erop. (zie foto)
Morgen wordt er nog een rolstoel geleverd bij de City en kan ik eindelijk met die jongen eens de poort uit voor een Pepsie.
Nog een week te gaan en zoveel te doen!
Alle dagen druk en toch heel veel lol om alle maffe dingen die je hier soms ziet.
Wat hebben wij het toch goed in Nederland, er wordt wel veel geklaagd maar ik zou willen dat de klagers hier eens konden kijken.
Er is zoveel armoede, ouders worden naar huis gestuurd met doodzieke kinderen omdat ze niet verzekerd zijn. Het liggeld kan niet meer betaald worden. Je kan net je niet voorstellen gewoon.
Vrijdag terug naar Ho Chi Minh, ga daar nog naar het TU DU hospital. Een kennis uit HMC heeft een afspraak gemaakt voor me. Jullie kunnen op google kijken wat voor hospital dit is.
Lieve groet uit Can Tho!
(straks staan er ook foto's bij, uploden duurt ff)
Els
-
25 Oktober 2014 - 08:07
Trix:
Lieve zus,
Ja maakt wat mee, wat weer een verhaal. Je beschrift het levendig en ook met humor, ook al zijn bepaalde zaken triest. Wat goed wat je daar wer hebt weten te bereiken. Nu maar hopen dat ze de fysio en de rolstoelen blijven inzetten als jij weg bent. Je wordt inderdaad nog famous.....! Je krijgt toch wel n kopietje vd opnames....? Wat voor bijeenkomst is dat in Hanoi waar ze de opnames voor gebruiken..?
Wat zal die jongen glunderen als je hem kan nemen voor n pepsie.
En ja, wat hebben wij het hier goed....! Nog een week en je komt alweer terug, de dagen vliegen om. Hou je kaplaarzen maar aan want het is hier ook echt hefst geworden.
Liefs Trix -
25 Oktober 2014 - 10:02
Margreet:
He Els, wat een verhaal weer. Hoe fijn dat de kinderen in een rolstoel kunnen zitten en het blijkbaar zo heerlijk vinden. Nog maar een week, de tijd vliegt maar wat heb je weer veel neer kunnen zetten! Geweldig hoor!
Nog een goede laatste week en tot gauw. Lieve groetjes van ons. -
25 Oktober 2014 - 11:40
Duy:
Beeldend en geweldig, wat een verhaal. -
25 Oktober 2014 - 16:44
Karin:
Hey els, wat een verhalen, goed bezig hoor, succes voor de komende week. Het afscheid zal wel heel moeilijk worden. Sterkte! En alvast een hele goeie terugreis, groetjes vanaf het vertrouwde gaspad.
-
26 Oktober 2014 - 10:40
Trude:
Hoi, wat een prachtig verhaal nu weer, geweldig en die foto's super!!! En uiteraard gefeliciteerd met de behaalde resultaten op fysiogebied. Je invloed begint zeer zeer duidelijk te worden, heerlijk voor de kinders.
Maar gelukkig af en toe ook wat toeristje spelen, mooi joh die pagoda. Zware reis, maar dan heb je ook wat ;-). Nou geniet nog even en sterkte, lieve groet, Trude. -
26 Oktober 2014 - 21:06
Renee:
Mam!
wat goed van de fysio! je hebt me natuurlijk al alles via skype verteld maar ik vind het zo geweldig! ook die rolstoelen! je hebt echt wat wakker geschud met dat gesprek!
en echt gillen die video.. je bent echt beroemd straks!
hier is het regenseizoen ook begonnen mijn hemel houdt niet op!
Hier alles goed en ik lees je berichten met smart!
LIEFS! kind
-
27 Oktober 2014 - 22:04
Thea:
Hoi Els, ik word er stil van al die kinderen die met zo weinig geholpen kunnen worden en daar ook zo blij van worden. In schril contrast met onze verzorgingsstaat. Het zou wel eens goed zijn om jouw ervaringen en beelden te laten zien op scholen, dan kunnen ze zien dat er ook een andere wereld is. Je doet heel goed werk Els het is jammer voor ze dat je weer weg gaat. Maar ik ben blij als je weer terug ben. Gr. Thea -
30 Oktober 2014 - 11:12
Els Muyris:
Dag Els,
Leuk die nieuwe avonturen weer van je te lezen. Veel herkenbaar. Ik krijg er heimwee van.
Ik hoorde dat er weer kinderen geadopteerd zijn of worden bij City. Heel fijn voor hen. Ook heel fijn dat er nu weer aandacht is voor fysio. Dat zal een aantal bewoners nieuwe mogelijkheden geven.
Ik hoor graag als je terugbent nog meer verhalen.
Nog een heel goede laatste week. Doe miss Hahn en mensen van Niph Cau heel veel groeten.
Groet Els uit een kil Nederland.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
